تفاوت فسخ و تفاسخ
تفاوت فسخ و تفاسخ در چیست؟ در قولنامه ها و معاهده ها معمولا چندین اصطلاح کاربردی وجود دارند و اغلب هم دو طرف با ملاحظه به موافقت و یا وضعیت قراردادی در ثبت قولنامه یا نوشتن در بخش توضیحات، آنها را بکار می برند و گاهی بدون دانش و آگاهی از معنا و مفهوم این کلمات یکی را به جای دیگر اعلام می کنند، این عبارات فسخ و تفاسخ می باشند. اکنون برای شفاف سازی معنا و مفهوم این دو عبارت حقوقی در قولنامه ها به صورت مختصری به تفسیر آنها خواهیم پرداخت با ما همراه باشید.
آشنایی با انواع تفاوت فسخ و تفاسخ
در این مبحث قصد داریم در خصوص تفاوت فسخ و تفاسخ (اقاله) مطالب عمده ای را در اختیار شما قرار دهیم، این تفاوت ها عبارتند از:
استفاده از حق فسخ یک طرفه است و تنها صاحب آن می تواند از آن استفاده کند، حتی اگر طرف مقابل آن راضی نباشد. ولی در اقاله طرفین عقد جهت فسخ معامله بایستی با همدیگر به توافق برسند و به این عمل راضی باشند.
یکی از انواع تفاوت فسخ و تفاسخ می توان به این مورد اشاره کرد که تفاسخ بدون هیچ گونه اختیار و حق ابطالی معمولا به کار بسته می شود و در حقیقت خواهان اقاله نبایستی حق اختیار داشته باشد. اگر او دارای اختیارات بود دیگر به تفاسخ داد و ستد احتیاجی نبود و اختیار خود را به کار می برد.
برعکس حق فسخ و اختیارات که به داعیه شرعی یا قولنامه ای احتیاج دارد تفاسخ به داعیه خاصی احتیاج ندارد و هر موقع طرفین به از بین رفتن داد و ستد راضی باشند معامله و قولنامه هم از بین می رود.
فسخ از ایقاعات به حساب می آید ولی تفاسخ جز عقود اقاله است .
از دیگر انواع تفاوت فسخ با تفاسخ می توان این مورد را نام برد، اقاله را می توان با موافقتی خلال سند معمولی یا رسمی اعمال کرد ولی در فسخ، حکم دادگاه نشات گرفته از مجوز قانونی اصل آن می تواند درست باشد.
اقاله با بستن عقد دوم به وقوع می پیوندد ولی فسخ اصلا عقد دوم ندارد.
تفاوت فسخ و تفاسخ (2)
آشنایی با معانی و تفاوت فسخ و تفاسخ
تفاوت فسخ و تفاسخ را می توان با ملاحظه به معنای آنها به خوبی استنباط کرد. این دو عبارت از عمده ترین اصطلاحات حقوقی می باشند که معمولا در قرارداد ها از آنها نام برده می شود.
•فسخ
از نظر لغوی یعنی لغو ، شکستن، دفع کردن و بهم زدن و در اصطلاح حقوقی از هم پاشیدن اختیاری قولنامه را فسخ می نامند. در فسخ صاحب این حق نیاز به فرستادن اظهارنامه و ابراز آن به طرف مقابل خود را دارد. این حق معمولا در ۲ حالت صورت می گیرد:
در قولنامه این حق برای یکی از دو طرف قید شده است.
به عنوان مثال در قولنامه شرط مبایعه نامه درج شده است، اگر چک بایع برگشت بخورد ، فروشنده طی ۴۵ روز بعد از تاریخ برگشت چک، می تواند قولنامه را فسخ کند، اگرچه از این دست شرایط امکان دارد به شکل های دیگری هم در قرارداد قید شده باشند، در این صورت در این جا بایستی این حق ثبت شود. حتی امکان دارد این حق بی علت هم برای یکی از دو طرف قولنامه در نظر گرفته شود.
در یک مورد دیگر هم می توان کاغذ خرید و فروش را فسخ کرد و آن هم اختیارات فسخ های تدارک دیده در قانون مدنی است. این مورد مشروط به آنکه در قولنامه عبارت اسقاط کافه خیارات از دو طرف به کار آمده درج نشده باشد.
•تفاسخ
برعکس فسخ که یک کار اختیاری و یک طرفه است و یکی از طرفین می تواند بدون رضایت طرف دیگر باعث از هم پاشیدن قرار داد شود در تفاسخ راضی بودن دو طرف عقد حتما ضروری است تا قرارداد لغو شود. در تعبیر حقوقی عبارتی به اسم اقاله عقود موجود می باشد که همان تفاسخ است به این مفهوم است که دو طرف عقد بعد از بستن آن با همدیگر به توافق می رسند تا عقد بسته شده را از بین ببرند ، هنگامی که طرفین رضایت دهند عقد بسته شده در گذشته، از میان برده خواهد شد که به آن تفاسخ می گویند. بهتر است بدانید که عبارت اقاله خود گونه ای عقد است زیرا که به اختیار طرفین نیاز دارد. بعد از این حق کلیه تعهدات که به سبب این عقد بر دوش دو طرف گذاشته شده بود از میان برداشته می شود و همه چیز مجدد به وضعیت قبل از عقد باز می گردد.
آثار و تفاوت فسخ و تفاسخ در قرارداد ها
آثار و تفاوت فسخ و تفاسخ در قرارداد ها به چه صورتی است؟ قولنامه ها یکی از موثق ترین موافقت ها میان آدم ها است که متن امکان دارد دارای بند و شرایط زیادی باشد به نوعی که اغلب امکان دارد شروط آن بر متنش چیره شود. لازم به ذکر است در زمان بستن هر قراردادی بایستی به صورت کامل با کلیه زوایای آن آشنا بوده و در رابطه با آثار آن بایستی آگاه باشید.
فسخ که به آن از هم پاشیدن اختیاری قولنامه گفته می شود در اصطلاح قانونی به خاتمه دادن قرارداد توسط یکی از طرفین قولنامه یا شخص ثالث است. مبحث فسخ قولنامه مختص به عقود لازم است چرا که در عقد جایز هر یک از دو طرف می توانند در هر زمان که بخواهند این عقد را از بین ببرند فسخ تحریر یک جانبه از بین بردن قرار داد است و همانند ابراء گونه ای ایقاع به حساب می آید بدین مفهوم یک طرف مستقلا می تواند این حق را به کار ببرد بدون اینکه احتیاجی به توافق طرف دیگری داشته باشد که به این ایقاع می گویند. دو طرف قولنامه می توانند در خلال عقد یا بیرون از آن برای هر دو یا یک طرف معامله این حق را مد نظر قرار دهند. به عنوان مثال فردی خودرویی را به شخصی بفروشد و در آن درج نمایند که هر یک از دو طرف هر زمان که بخواهند ، بتوانند طی یک ماه این معامله را لغو کنند به این حق خیار شرط می گویند.
همانطور که قبلا هم ذکر شد به هم زدن معامله با رضایت و توافق دو طرف تفاسخ نامیده می شود و به سبب اینکه خشنودی و توافق دو طرف در آن قید شده است از آن به تفاسخ و تقابل هم تفسیر شده است. اقاله تنها در عقد لازم جایز است ، عقد لازم معمولا اجرای آن واجب است که دو طرف نمی توانند به صورت دلبخواهی آن را لغو کنند. تفاسخ را نمی توان برای عقد جایز بکار برد. تفاسخ راهکاری جهت انحلال ناپذیری عقد های لازم است.
