اقرار در قانون
اقرار در قانون مدنی یکی از راه های اثبات ادعا می باشد. زمانی که شخص در دادگاه مدعی حق و حقوقی می شود باید برای ادعاهای خود ادله اثبات و مدارکی برای اثبات و صحت گفته های خود به دادگاه ارائه دهد. مهم ترین مدرک اثبات ادعا اقرار متهم می باشد. زمانی که شخص متهم و خوانده در دادگاه اقرار به جرمی کند معمولا دادگاه خود را موظف به بررسی مدارک و اسناد دیگر نمی داند. اقرار در قانون شیوه های مختلفی دارد و به انواع مختلفی تقسیم خواهد شد. همچنین اقرار باید دارای شرایطی باشد و در صورت وجود شرایط اقرار صحت آن ثابت خواهد شد. قصد داریم در این مقاله به تعریفی از اقرار و انواع اقرار داشته باشیم و شرایط آن را مورد بررسی قرار دهیم تا پایان این مطلب همراه ما باشید.
اقرار در قانون به چه معنا است؟
همانطور که گفته شد یکی از راه های اثبات دعوا اقرار در دعوا می باشد. اقرار به معنی گفته هایی است که شخص برای مشخص شدن حقیقت آن را بیان می کند و این گفته ها بر علیه و بر ضد خود خواهد بود. اقرار در قانون مهم ترین و اصلی ترین شرایط اثبات ادله خواهد بودن زمانی که شخص به جرم و یا تخلف خود اقرار می کند حکم دادگاه بر علیه او صادر خواهد شد. البته لازم به ذکر است که برای اینکه اقرار در دادگاه مورد قبول واقع شود باید شرایطی پذیرش آن فراهم و مهیا باشد. شرایط اقرار به شرح زیر می باشد.
شرایط اقرار در قانون کدام است؟
طبق بیانات فوق اقرار در قانون یکی از راه های اثبات ادعا و از راه های غیر قابل انکار برای صحت و اثبات جرم است و در صورت قبول اقرار در دادگاه سایر ادله و مدارک دیگر تقریبا نادیده گرفته می شود زیرا اقرار فرد به ضرر خود شخص است و زمانی شخص بر ضد خود اقرار به جرم یا تخلف می کند که واقعا آن را مرتکب شده باشد. اما با این حال دادگاه به سادگی اقرار متهم را قبول نخواهد کرد و ممکن است فرد در شرایطی اقدام به اقرار کرده باشد که مورد پذیرش و قبول دادگاه نشده باشد. یکی از شرایط اقرار این است که فردی اقرار به جرم یا تخلف می کند از لحاظ عقلی باید در صحت کامل عقلی باشد به این معنی که شخص عاقل باشد و نتوان هیچ ایراد و یا مشکلی بر عقل و فهم او وارد کرد. پس شخص اقرار کننده باید عاقل و مختار باشد. منظور آن است که افرادی او را تحت فشار قرار ندهند و او را مجبور به اقرار کرده باشند. همچنین افرا اشخاص صغیر زیر ۱۸ سال بسته به شرایطی گاها مورد قبول واقع خواهد شد. در امور مالی اقرار شخص صغیر پذیرفته نخواهد شد و در امور غیر مالی مورد قبول دادگاه و قانون می باشد. یا اینکه اقرار افراد ورشکسته بر ضرر دیان و در خصوص اموال خود مورد قبول نمی باشد.
یکی از شرایط معلوم بر اقرار نیز وجود تخلف و یا جرم است فرد اقرار کننده باید بر موضوعی اقرار نماید که موجود باشد و اقرار وی بر حق باشد. اقرا لفظ و زبان خاصی را ندارد و اقرار کننده با هر لفظ و زبانی می تواند به سود کسی دیگر و به ضرر خود اخباری را از امری موجود به دادگاه بیان نماید. همچنین سکوت به معنی اقرار و یا قبول اتهامات نیست البته به جز سکوت مرد یا شوهر در قبال به دنیا آمدن فرزند زن که در صورت سکوت فرزند را به وی نسبت خواهند داد. پس با این تفاسیر می توان شرایط قبول اقرار را به قرار زیر دانست؛
اقرار کننده باید شخص عاقل باشد.
اقرار کننده باید مختار در گفتن اقرار باشد.
اقرار کننده باید اهلیت داشته باشد یعنی سن و عقل او با شرایط قانونی هماهنگ باشد.
رخ دادن اتفاقی در واقعیت و انجام آن توسط متهم از دیگر شرایط اقرار می باشد.
اقرار باید بر حق گفته شود.
اقرار بر ضد شخص بیان کننده است و به سود و نفع شخص دیگر
اقرار کننده باید امر اخباری را بیان نماید. یعنی هر آنچه که اتفاق افتاده بدون قضاوت و یا بدون هیچ سعی در نحوه بهتر یا بدتر جلوه دادن موضوع باشد و فقط اخبار را بازگو نماید.
سکوت اقرار نیست.
اقرار باید صریح بوده و معلق نباشد.
برای اقرار لفظ خاصی احتیاج نیست.
اما اقرار در حالت کلی به انواع مختلفی تقسیم می شود که به شرح زیر در متن ذیل است.
اقسام اقرار در قانون کدام اند؟
قوانین و مقررات اقرار در قانون به انواع مختلفی تقسیم شده است. همچنین با توجه به رویه دادگاه ها اقرار به اقسام مختلف تقسیم شده است پس اقرار در قانون به شرح زیر تقسیم شده است؛
اقرار صریح و ضمنی؛ اقرار کننده زمانی که موضوع را صراحتا بیان نماید به اقرار ضمنی می گویند و اقر رفتار و گفتار شخص مربوط به موضوعی از جرم یا تخلف باشد و یا پذیرش آن به موضوع مربوط باشد.
اقرار قاطع و غیر قاطع؛ منظور از اقرار قاطع اقراری است که اصل دعوای اقامت شده و گفتار شخص مقابل دعوا را قاطعانه ثابت نماید و چنانچه گفته های وی برخی از این ادعا ها را ثابت نماید اقرار غیر قاطع می گویند.
اقرار کتبی و شفاهی؛ اقرار گفته شده در دادگاه یا خارج از آن می تواند به صورت شفاهی بیان شود و یا به صورت کتبی آن را بیان کرده و مهر و امضا کرد.
اقرار در دادگاه یا خارج از دادگاه؛ اقرار یا در زمان اقامه دعوا و در دادگاه بیان می شود و گاهی در خارج از دادگاه مثلا در بازداشتگاه یا زندان و یا هر جایی دیگر شخص به کرده خود اقرار می کند.
اقرار ساده و مقید؛ گاهی اقرار بیان شده ساده و کامل بیان می شود و گاها نیز به شکل توصیفی بیان می شود که به آن اقرار مقید می گویند. زمانی که اقرار بیان اخبارات و بیان ادعا باشد به آن اقرار غیر ساده می گویند. مثلا زمانی اقرار به نفع طرف و ضرر خود باشد اقرار ساده و اقراری که ابتدا به نفع طرف مقابل و ضرر خود و در ادامه به ضرر طرف و نفع خود باشد که به آن اقرار مرکب نیز می گویند.
